سرانجام قطعنامه 1929 شوراي امنيت به تصويب رسيد و جز تركيه و برزيل كه به آن رأي منفي دادند و لبنان كه رأيس ممتنع بود ، 12 عضو دائم و غير دائم ، با رأي مثبت خود به اين قطعنامه ، شرايط جديدي را بر موضوع هسته اي ايران حاكم كردند.
از اين رو بي مناسبت نيست نكاتي چند را در اين خصوص ، مختصراً مرور كنيم:
1- آمريكا اصرار داشت كه ايران به مبادله اورانيوم سه و نيم درصد و 20 درصد تن دهد. واشنگتن حتي از اردوغان و داسيلوا- رهبران تركيه و برزيل- خواست به تهران بروند و از ايران بخواهند مبادله را بپذيرد. اين سفر انجام شد، ايران مبادله را پذيرفت و بيانيه تهران منتشر شد.
با اين حال، آمريكايي ها طوري رفتار كردند كه گويا اساساً نه اردوغان و داسيلوا در اين دنيا وجود دارند، نه بيانيه تهراني منتشر شده و نه ايران بي سابقه ترين نرمش هسته اي در طول پنج سال گذشته را انجام داده است.
اين موضوع نشان مي دهد كه آمريكا براي فشار آوردن بر روي ايران، برنامه اي مدون و غيرقابل عدول دارد و موضوع هسته اي تنها يك دستاويز است.
اكنون اين گمانه تقويت شده كه آمريكا با اطمينان از اينكه ايران مبادله سوخت را نخواهد پذيرفت، بر روي آن اصرار مي كرد تا پس از عدم پذيرش ايران، هزينه صدور قطعنامه بر دوش تهران باشد. با اين حال، پس از آنكه ايران اين موضوع را پذيرفت آمريكا ولو با تحمل هزينه سياسي اش، پيش نويس قطعنامه را مطرح و آن را از تصويب گذراند.
2- بيانيه تهران، نمايش توفيقات ديپلماتيك "غيرمتعهدها" بود.
همواره كشورهاي بزرگ غربي كوشيده اند خود را محور حل مشكلات بين المللي معرفي كنند ولي ماجراي بيانيه تهران، در حال گشايش ادبيات جديدي در اين عرصه بود با اين مضمون كه ديگران هم مي توانند در حل مسايل بين المللي ايفاي نقش كنند.
اين گزاره، البته مطلوب غرب نبود چه آنكه جايگاه انحصاري شان را مخدوش مي كرد.
بنابراين، يكي از مهم ترين اهداف قطعنامه، اين بود كه بيانيه تهران خنثي شود و مناسبات كنوني جهان، ولو قدمي ، رو به دگرگوني نرود. لذا مي توان گفت كه قدرت هاي جهاني حتما اين قطعنامه را تصويب مي كردند ولو اينكه قطعنامه آنها تكرار مكررات باشد. به بيان خلاصه تر، هدف قطعنامه، نه فقط تحريم ايران، بلكه "هوا كردن ابتكار و خنثي سازي مانور غيرمتعهدها" بود.
3- سوزان رايس، نماينده آمريكا در سازمان ملل، در جلسه تصويب قطعنامه گفت: "با تصويب اين قطعنامه، مي خواهيم ايران را وادار به تعليق غني سازي كنيم." آيا اين خواسته آمريكا محقق خواهد شد؟
پاسخ، منفي است.
با روند تقابلي موجود، ادامه غني سازي براي ايران، يك امر حيثيتي شده و به علاوه با قطعنامه جديد كه 23 روز بعد از بيانيه نرمش آميز تهران تصويب شد، بي اعتمادي ايران به غرب به مراتب تشديد شده است و لذا طبيعي است كه ايران، نه تنها غني سازي را معلق نكند بلكه به سمت غني سازي با درصدهاي بالا نيز برود. تهران، امروز نگران تهديدهاست و قاعدتا خواهد كوشيد بخشي از اين نگراني را به طرف هاي مقابل منتقل كند.
4- محمود احمدي نژاد رييس جمهور ايران، در واكنش به قطعنامه گفت كه اين قطعنامه ها پشيزي نمي ارزند. او پيشتر نيز قطعنامه ها را به كاغذ پاره تشبيه كرده بود، تشبيهي كه مورد اعتراض مخالفانش قرار گرفت و او را متهم كردند كه درك درستي از پيامدهاي تحريم ها ندارد.
واقعيت اين است كه اين تحريم ها، حتما موثرند. به عنوان مثال وقتي به خاطر تحريم ها مجبور مي شويم كالاها را به چند برابر قيمت واقعي از بازار غيررسمي تهيه كنيم يا بازرگانان ايراني براي مبادلات مالي بين المللي ناگزير مي شوند با تحمل هزينه هاي مضاعف به سراغ بانك هاي دست چندم بروند يا در حمل و نقل ها گرفتار تاخيرها و بازرسي ها مي شويم، همه اينها بر اقتصاد ملي اثرات منفي مي گذارند. و مگر در همين قضيه گاز سوز كردن خودروها، تحريم ها باعث اخلال در روند واردات كپسول هاي گاز خودروها نشد و خودروهاي گازسوز بسياري، بدون كپسول نماندند؟!
اينها را رييس جمهور نيز به عنوان عالي ترين مقام اجرايي كشور كه پيش از همه درگير مسايل اجرايي است نيز مي داند اما او به عنوان يك سياستمدار كه نبايد پشت تريبون برود و اينهايي كه ما به عنوان مردم و رسانه هاي غيردولتي مطرح مي كنيم را بر زبان بياورد و به طرف هاي مقابل بگويد قطعنامه هاي شما براي ما ايجاد مشكل كرده است.
مخلص كلام آنكه قطعنامه ها اثرات خود را دارند ولي نبايد از مقامات رسمي انتظار داشت در تريبون هاي رسمي، سخناني جز آنچه اكنون مي گويند، بگويند.
5- قطعنامه 1929 ماهيتا با قطعنامه هاي قبلي تفاوت چنداني ندارد. در واقع تاكيدي است بر قبلي ها و البته احياي آنها كه در گذر زمان اجراي شان كمرنگ شده بود.
به عنوان مثال در اين قطعنامه كشورهاي جهان از فروش هواپيماي جنگي به ايران منع شده اند و اين موضوعي است كه سالهاست ايران با آن مواجه است ، يا از ايران خواسته شده به فعاليت هاي موشكي بالستيك اش خاتمه دهد يا كشورهاي ديگر از همكاري هسته اي با ايران منع و موظف شده اند كشتي هايي كه حامل محموله هاي مشكوك به سمت ايران باشند را بازرسي كنند كه همه اينها پيشتر نيز وجود داشته اند.
شركت هايي هم كه نامشان در فهرست تحريم ها آمده، پيش از اين نيز با مشكلات عملي در عرصه مبادلات بين المللي مواجه بوده اند و شرايط جديدي برايشان رقم نخورده است.
مع الوصف تاكيد بر همين مكررات كشورها را اجراي تحريم ها عليه ايران، "رفرش" مي كند و مي تواند براي ايران مشكل زا باشد.
به عنوان مثال ، هر كشوري كه با ايران مشكل داشته باشد مي تواند به بهانه اينكه به كشتي هاي باربري ايران مشكوك است، اقدام به بازرسي و مشكل زايي و متعاقبا باج گيري از ايران باشد.
در بهترين حالت نيز اين اقدامات باعث اخلال در روند حمل و نقل كالا در مسير ايران مي شوند و بدين ترتيب هزينه هاي حمل و نقل از بيمه و كرايه كشتي و حقوق پرسنل گرفته تا احتمال دپو كردن محموله هاي كشتي ها به بهانه انجام بررسي هاي بيشتر و... بالا مي رود.
همه اينها مستقيم و غيرمستقيم بر روي زندگي ايراني ها تاثير گذار خواهد بود و لذا اينكه طراحان قطعنامه مدعي اند تحريم هايشان صرفا متوجه حكومت است و تاثيري در معيشت مردم ندارد، دروغي بيش نيست.
6-شوراي امنيت ،قاعدتاً در مواردي كه خطري براي امنيت جهاني احساس كند ، واكنش نشان مي دهد و درباره ايران هم با اين ادعا كه ممكن است ايران به سمت توليد سلاح هسته اي برود ، عليه ايران چندين قطعنامه تحريمي تصويب كرده است.
حال فرض كنيم كه ايران به سمت توليد سلاح اتمي حركت مي كند ، آيا اين حركت اوليه خطرناك تر است يا كشوري كه اولا عضد ان پي تي نيست ، 200 كلاهك هسته اي دارد ، به بازرسان حتي يك دقيقه هم اجازه بازرسي ار تاسيسات اتمي اش را نداده و همين چند روز پيش نيز با كشتن فعالان صلح در آب هاي آزاد بين المللي نشان داد كه تا چه اندازه به هنجارهاي بين المللي ارج مي نهد؟
اين برخورد تبعيض آميز بين ايران و اسرائيل ، بي هيچ تعارفي نشانه دروغگويي غربي هاست. آنها نگران صلح و امنيت جهان نيستند ، آنان ، نگران صهيونيست هايند ، بي هيچ شك و ترديدي!
7- آينده چه خواهدشد؟ پاسخ دقيق اين سوال را نه ايران مي داند، نه آمريكا و نه هيچ كس ديگر جز خدا. اما آنچه در حد كليات مي توان گفت اين است كه با تصويب قطعنامه نيروهاي ميانه رو در ايران تضعيف و جريان ضد آمريكايي با دلايل كاملاً موجه و منطقي ، به شدت تقويت مي شود. ديوار بي اعتمادي محكم تر و بلندتر مي شود و ايران، با علم به اينكه قدرت هاي جهاني، حتي نرمش هايي مانند بيانيه تهران را نيز به هيچ مي انگارند، انگيزه اي براي تعامل نخواهند داشت.
اكنون افراد بسياري در ايران بر اين باورند كه نه تنها انرژي هسته اي حق ايران است بلكه در شرايطي كه بزرگترين دشمنان منطقه اي و جهاني ما يعني اسراييل و آمريكا سلاح هسته اي دارند، چرا ما نداشته باشيم؟!/عصرايران
